Η Ηδονή των Δακρύων. (Εισαγωγή στη Μουσική Παράσταση: Κακό Αγέρι επέρασε ανθέ μου)
56 Χρόνια απ το ναυάγιο της Φαλκονέρας , Αφιέρωμα στο Λάκη Καραμπίνη που χάθηκε σε κείνο το ναυάγιο.
Είναι ιδιαίτερη η τιμή της πρόσκληση του φίλου Λουδοβίκου να μιλήσω για την αποψινή βραδιά μιας και η ιστορία της ξετυλίγεται 3 περίπου χρόνια πίσω στον Αρχαιολογικό χώρο της Τυλίσου σε μια παραγωγή και συνέργια με την Εθνική Λυρική Σκηνή και το Υπουργείο Πολιτισμού τον πρώτο χρόνο του Θεσμού Όλη η Ελλάδα ένας Πολιτισμός.
Η έμπνευση και σύνθεση του Λουδοβίκου αποτυπώθηκε στο συνολικό έργο “Μοιρολόι η γιορτή του πένθους” και κομμάτι της αποτέλεσε το σημερινό έργο σε έναν διάλογο μοιρολογιών στον καθρέφτη του Απώτατου με το Πρόσφατο χθες. (Ολόκληρη η εκδήλωση εδώ: https://www.youtube.com/watch?v=4Oiap-xUv-8&t=4357s)
Έναν διάλογο αντανάκλαση στο χρόνο ανάμεσα στης Βασίλισσα Εκάβη της Τροίας με τη Μαρίκα Καραμπίνη από τα Ανώγεια που και οι δυο στο θρήνο του ανακάλυψαν και αποκάλυψαν την ηδονή των δακρύων. (Δείτε το Θεατρικό Μέρος εδώ: https://www.youtube.com/watch?v=1C58YUQ-NWc
Σήμερα Βρισκόμαστε στο πρώτο μισό του Δεκέμβρη, στην καρδιά του Χειμώνα σε έναν πολιτιστικό χώρο του τόπου μας και σε ένα έργο γεννημένο στα σπλάχνα του χωριού μας, με συνθέτη τον Λουδοβίκο και εμπνεύσεις , την τραγωδία , το θρήνο της μάνας προς το παιδί και τελικά το ίδιο το μοιρολόι.
Θα έλεγα πως θεματικός πυρήνας της εκδήλωσης είναι το ίδιο το μοιρολόι που έρχεται ως ένας διαχρονικός μηχανισμός του ανθρώπου για αυτοκάθαρση και έκφραση του βαθύτερου πόνου , του ά-πονου πόνου με τη διφορούμενη σημασία της λέξης αυτής.
Τη σημασία τόσο της απονιάς δηλαδή του πιο σκληρού όσο και του μη πόνου, δηλαδή του ανύπαρκτου (Αυτό που θα μας μεταφέρει ο Λουδοβίκος ως συλέκτης εξομολογήσεων στη φράση ο βαθύς πόνος δεν έχει πόνο) .
Δεν είναι λίγο όσοι που έζησαν αυτή την εκστατική κατάσταση και θα ομολογήσουν με συστολή ότι η στιγμή του ύστατου αποχαιρετισμού σε ένα πρόσωπο- κομμάτι της ζωής τους, ισορροπεί στο τεντωμένο σχοινί οδύνης και ηδονής.
Η στιγμή που το μοιρολόι συγχρονίζει σώμα, πνεύμα και έκφραση για να βγει στην επιφάνεια ως λόγος και επιτέλεση.
Λόγος προς τη μοίρα για το μεγάλο δεινό ή λόγος από το μύρο, το προαιώνιο σύμβολο του τιμημένου θανάτου, που στη Χριστιανική Πίστη καθιερώθηκε ως ένα απ τα τρια συμβολικά δώρα των μάγων στη γέννηση του Χριστού.
Και εδώ έρχεται τελικά το ερώτημα που απευθύνεται το μοιρολόι στον ζωντανό ή το νεκρό;
Ο αρχαίος τόπος μας γέννησε την Τραγωδία φέρνοντας μαζί της το μοιρολόι ως ψυχοπομπό για να μας διδάξει πως ακόμα και στα πιο αναπάντεχα ,τα πιο αβάσταχτα και θλιβερά βιώματα , έρχεται η κάθαρση ως δικαίωση για όσους τα ζουν, οσους τα παρακολουθουν προετοιμάζοντας το κοινό που κάποτε ίσως τα ζήσει.
Η Σημερινή μας Χώρα μας , βιώνει τραγωδίες, εθνικές μάλιστα τραγωδίες που τα γεγονότα διατηρούν σχεδόν ανάλογη ειρωνεία με τα έργα της αρχαιότητας, λησμονόντας όμως την αναγκη της κάθαρσης ως δομικό στοιχείο της Τραγωδίας και μοχλό αποσυμπιεσης .
Αυτή η Κάθαρση στα Τραγικά Έργα έρχονταν με τη μορφή της Δικαίωσης ενώ στα Πραγματικά Τραγικά γεγονότα πολλές φορές δεν ήρθε ως απονομή δικαιοσύνης.
Απ το ναυάγιο του Ηράκλειον στη Φαλκονέρα στις 8/12/1966 και το αεροπορικό δυστύχημα της πτήσης Χανιά-Ηράκλειο την ίδια ημέρα 3 χρόνια μετά στην Κερατέα μέχρι το Σιδηροδρομικό Δυστύχημα στα Τέμπη 10 μήνες πριν, οι εθνικές μας Τραγωδίες μοιάζουν ανολοκλήρωτα έργα σε μια ιστορία που δεν τελειωσε ακόμα.
Και μένουν ανολοκλήρωτα ακριβώς γιατί λησμόνησαν την Κάθαρση ως Δικαιοσύνη αυτή τη φορά στη μνήμη όσων χάνονται και στην ηθική δικαίωση όσων μένουμε πίσω.